Συνυπογράφω το παρακάτω απόσπασμα από άρθρο του Χρήστου Γιανναρά, (παρότι και για αυτόν ισχύει το δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις αλλά το αντιπαρέρχομαι διότι δεν είναι της παρούσης στιγμής):
«Κάθε υποψήφιος για την τοπική αυτοδιοίκηση που έχει κομματικό χρίσμα επιβεβαιώνει....
εθελούσια την απαίτηση των κομματικών συντεχνιών να ελέγχουν ολοκληρωτικά τη χώρα, να προηγείται η κομματική σκοπιμότητα των αναγκών κάθε τοπικής κοινωνίας. Οι υποψήφιοι με κομματικό χρίσμα είναι χλεύη της δημοκρατίας, απειλή της δημοκρατίας. Απαιτούν από τους πολίτες την εθελόδουλη υποταγή στη νοοτροπία του λακέ, του ραγιά: να βάζουν πρώτο το συμφέρον του αφεντικού, τα παιχνίδια εξουσίας αδίστακτων επαγγελματιών, και σε δεύτερη μοίρα τη δική τους αξιοπρέπεια, την ποιότητα της ζωής τους».
εθελούσια την απαίτηση των κομματικών συντεχνιών να ελέγχουν ολοκληρωτικά τη χώρα, να προηγείται η κομματική σκοπιμότητα των αναγκών κάθε τοπικής κοινωνίας. Οι υποψήφιοι με κομματικό χρίσμα είναι χλεύη της δημοκρατίας, απειλή της δημοκρατίας. Απαιτούν από τους πολίτες την εθελόδουλη υποταγή στη νοοτροπία του λακέ, του ραγιά: να βάζουν πρώτο το συμφέρον του αφεντικού, τα παιχνίδια εξουσίας αδίστακτων επαγγελματιών, και σε δεύτερη μοίρα τη δική τους αξιοπρέπεια, την ποιότητα της ζωής τους».
Η περίπτωση του κομματικού χρίσματος στις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές, αποτελεί τη μεγαλύτερη γάγγραινα της Ελληνικής Κοινωνίας και αιτία της απύθμενης διαφθοράς που επικρατεί σε τοπικό κυρίως επίπεδο.
Το κομματικό χρίσμα αφαιρεί τη δυνατότητα εκλογής σε άξια και έντιμα στοιχεία των τοπικών Κοινωνιών είτε λόγω αυτοαποκλεισμού, επειδή θεωρούν εκ προοιμίου, ότι δεν έχουν ελπίδες επικράτησης είτε όταν κατέρχονται στις εκλογές να αποτυγχάνουν παταγωδώς με αποτέλεσμα να αποτελούν παραδείγματα προς αποφυγήν, διασπείροντας έτσι την γενικότερη απογοήτευση τόσο σε μελλοντικούς υποψήφιους όσο και στις ίδιες τις τοπικές κοινωνίες, οι οποίες εν τέλει συμβιβάζονται με την κατάσταση.
Βέβαια το κομματικό χρίσμα πολλές φορές δημιουργεί και τους λεγόμενους «αντάρτες» υποψηφίους, οι οποίοι ενώ βρίσκονται στον ίδιο πολιτικό χώρο με τον νομιμόφρονα, κατεβαίνουν δήθεν ως ανεξάρτητοι, ενώ στην πραγματικότητα προσδοκούν ότι θα πάρουν τους ψήφους των οπαδών του κόμματος που πρεσβεύουν. Άλλωστε άπαντες καταρχήν επιζητούν το κομματικό χρίσμα και όταν δεν τους δίνετε, το «παίζουν» ανεξάρτητοι, πολυσυλλεκτικοί και άλλα παρόμοια ευφυολογήματα.
Εν κατακλείδι όσο διαρκεί αυτή η νοοτροπία δηλαδή τα κόμματα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να επιβάλλουν υποψηφίους Δημάρχους και Περιφερειάρχες, η κατάσταση θα χειροτερεύει συνεχώς έως ότου οι τοπικές κοινωνίες συνειδητοποιήσουν και αντιδράσουν δυναμικά και όχι μόνο μέσω των Δημοσκοπήσεων.
Προσωπικά δεν ισχυρίζομαι, ότι οι Δήμαρχοι και οι Περιφερειάρχες πρέπει να είναι απολιτίκ αλλά να είναι "ακομματίκ" και ότι πρέπει να παραιτούνται από οποιαδήποτε κομματική ιδιότητα πριν αποφασίσουν να ασχοληθούν με τα κοινά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε λίγα λόγια πρέπει να απογαλακτιστούν πλήρως από το Κόμμα - Προστάτη και το μόνο που θα πρέπει να τους ενδιαφέρει είναι να εξυπηρετούν τα κοινά συμφέρονταν των Δημοτών.